பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்..

 செம்மொழி மாநாடு கோயம்பத்தூரில் நடந்தேறியுள்ளது. அதற்கும் இந்த பதிப்பிற்கும் சம்பந்தம் உள்ளது. ஆனால் மாநாட்டை பற்றியது அல்ல இந்த வலைப்பூ. தமிழ் மட்டும் செம்மொழியாகி தமிழர்கள் இழந்த மற்றவற்றை பற்றியது. எப்பொழுது ரயில் பயணம் செய்தாலும் ஏற்படும் அனுபவம் வித்தியாசமானதாக உள்ளது. சென்ற முறை ஆங்கிலம். இம்முறை ஹிந்தி. என்னுடைய இடம் WL18 இல் இருந்து S3,65 என்று ஆகியிருந்தது. மதுரையிலிருந்து இரவு 23:45 மணிக்கு சம்பக்ரந்தி விரைவு வண்டி. 


ஏறி அமர்ந்த ஐந்து நிமடங்களில் நான் எதிர்பார்த்தது போலவே 65 மட்டும் அல்லாமல் 61,62,64,66,67 ஆகியவற்றை துரதிர்ஷ்டவசமாக பதிவு செய்திருந்தவர்கள் என்னிடம் தயங்கி தயங்கி கேட்டனர். 
"Bhaiya ஆப்கா சீட் நம்பர் கயா ஹேய் ?". எனக்கு அவர் கேட்டது புரிந்தாலும் ஹிந்தியில் பதில் சொல்ல இயலவில்லை. "Sorry I don't know hindi. Better you can speak in English" என்றேன். அவர்களுக்குள் தெலுங்கில் பேசிக்கொண்டு என்னிடம் ஆங்கிலத்தில் 53 க்கு செல்ல முடியுமா என்றனர்.


53 இலும் கிட்ட தட்ட மற்ற அனைத்து அமர்வுகளையும் பதிவ செய்த முசல்மான்கள். என்னை மேலே படுத்து கொள்ளுமாறு பணித்தனர். பணிந்தேன். அந்த சமயத்தில் ஒரு வாடா இந்தியர் முசல்மான்களிடம் அதே 53 65 கதையை ஹிந்தியில் கேட்டார். முசல்மான்களும் ஹிந்தியில் சரளமாக பதில் அழித்தனர். அந்த உரையாடலிலும் எனக்கு புரிந்த வார்த்தைகள் உண்டெனினும் என்னால் பதில் அளிக்க முடியாது. 


தமிழர்களாகிய நாம் வெட்கி தலை குனிய வேண்டிய விஷயம். தமிழைத்தவிர வேறு எந்த மொழியும் கல்லாதது. ஆந்த்ராவிலும், கர்நாடகத்திலும், கேரளாவிலும் அனைவரும் ஹிந்தி பேச முடியும் பொழுது, நம் செம்மொழி மட்டும் வளர்ந்து கருந்தமிழர்கள் இன்னும் மூடர்களாக ஊனர்களாக இருக்கும் பொழுது தோன்றும் மொழி 


"பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்" - அது மொழிகளுக்கும் பொருந்தும்..